zondag 16 februari 2014

restant van een boom


Oeen donkere maandagavond in januari brak met krakend geweld een grote tak van de paardenkastanje, de oude sfeermaker bij de Muzehof, de Zutphense muziekschool. De hele boom is toen vervolgens maar gekapt. Einde van een gemeentelijk monument. Wie nu naar dans- of naar muziekles gaat in de Muzehof, moet het stellen zonder zijn inspiratie en rustgevende aanwezigheid.




standplaats


de standplaats verliest
langzaam zijn boom
zijn bladeren
zijn takken
er vallen zwarte gaten in

de kosmische kastanjes
zijn opgeraapt

in de verte hoor ik nog wel
castagnettes












vlinderwerk ⓒ 2014


maandag 10 februari 2014

Wat is uw maan?

Claudia de Breij heeft een nieuwe voorstelling: Teerling.
Weet u wat dat betekent, teerling?
De meesten onder ons kennen het woord van de uitdrukking “de teerling is geworpen”. Intuïtief voelen we wel aan wat dat inhoudt, maar wat het nou precies betekent? Een klein onderzoek onder nabijen bracht verrassende associaties aan het licht.
– “Teerling, dat komt vast van tere-ling. Een baby. En die is geworpen; het leven is begonnen.”
– “Tering, daar doet het me vooral aan denken. Ik weet het niet, maar vermoed dat het iets uit de middeleeuwen is. Een kogel met doeken, gedoopt in de teer en tijdens gevechten werd die dan in de fik gestoken. En dan geworpen richting vijand. Gevaarlijk als de ziekte.”

Vaak associëren we het gezegde in één moeite door met “les jeux sont faits” – en dat is terecht, want dat betekent, weliswaar niet letterlijk maar wel figuurlijk, hetzelfde. De teerling is geworpen; de dobbelsteen is gegooid. Het is duidelijk. De beslissing is genomen. Het feit ligt er - is onomkeerbaar. Van daaruit moeten we verder.
Zoiets.

Volgens CdB denken we dat veel te snel. We leggen ons in machteloosheid neer bij de dingen “omdat ze nu eenmaal zo zijn”. We moeten juist dóór, de fantasie aan de macht! “Ik hoef de realiteit niet onder ogen te zien, want daar zit ik middenin!” Wat zij wil is actie die tot de verbeelding spreekt, grote woorden die uitmonden in dito daden!

Middels een voorstelling over ‘de eerste vrouw op de maan’ (De Breij zelf; als het aan haar ligt met Rutte in haar kielzog) zet ze ons subtiel aan het denken over wat nou onze eigen doelen voor later in het leven zijn. Op macro- maar net zo goed op micro-niveau. Zelf droomde ze er als peuter al over om een lied van Barbara Streijsand te mogen vertolken. En zowaar, dat doet ze nu. Daarmee opent ze haar show.

Dankjewel, Claudia de Breij. Vlinderwerk is geraakt. En geïnspireerd. Kijk maar:


En u ? “Wat is uw maan?”




ⓒ Vlinderwerk 2014


dinsdag 4 februari 2014

Ontmoetingen

Vlinderwerk verzorgde in het kader van de landelijke Gedichtenweek een poëtisch uur in Huis ter Weegen in Warnsveld.
Voor een bijzonder publiek: dementerende ouderen en enkele van hun familieleden. We lieten ons ver- gezellen door pianiste Mila (9), dochter van Eke. 


Terugkijkend op het optreden zeggen we tegen elkaar: het had iets moeizaams – onvermijdelijk in dit gezelschap – maar dat werd ruimschoots gecom- penseerd door het ontroerende. We merkten dat de kracht van poëzie en muziek ook deze groep mensen kan bereiken. Sommigen een beetje, anderen wat meer. Een enkeling allicht helemaal niet; maar hij of zij zat er toch rustig bij, hoorde misschien alleen wat vage klanken – en zag een meisje piano spelen. 
Een paar zongen er mee met Kortjakje en Sur le Pont d’Avignon. Dat bracht sfeer aan de grote tafel. 
We droegen gedichten voor over het licht, over vogels en vlinders. Een kersvers gedicht over Huis ter Weegen zelf.

We vertelden er kleine verhalen bij: wat eet een merel zoal? Havermout misschien? Een meegebracht bord met havermout-vlokken riep bij een paar van de aanwezigen herinneringen op aan vroeger.
En welke letter is de ganzenletter?
De V natuurlijk.
De mus van Jan Hanlo kwam ook nog langs, hij zei niet veel meer dan tjielp.
Maar zoveel woorden zijn er ook helemaal niet nodig.

We zongen het Vlinderwerk-lied Ontmoeting, over het elkaar vinden en elkaar kwijtraken. Zoals je een dierbare kunt kwijtraken omdat zijn of haar geheugen niet meer functioneert zoals het zou moeten. Een vrouw wier echtgenoot in Huis ter Weegen woont, zei dat ze dat maar al te goed herkende, dat kwijtraken.
Haar man zei na afloop: Ik houd niet zoveel van gedichten, maar dit vond ik mooi.
En toen moest hij huilen.

Toen ik haar na afloop de hand schudde, vroeg een bewoonster: “Wie bent u?”
Haar kortetermijngeheugen liet haar volledig in de steek.
Ik zei mijn voornaam en vroeg toen: “En hoe heet u?”
Ze zei: “Trijntje.”
Ik zei: “Het was fijn om voor jullie te mogen optreden, Trijntje.”
Een brede glimlach verscheen op haar gezicht omdat iemand de naam zei die ze als meisje haar moeder zo vaak had horen roepen.

Misschien speelde ze ooit ook piano.