Claudia de Breij heeft een nieuwe voorstelling: Teerling.
Weet u wat dat betekent, teerling?
De meesten onder ons kennen het woord van de uitdrukking “de teerling is geworpen”. Intuïtief voelen we wel aan wat dat inhoudt, maar wat het nou precies betekent? Een klein onderzoek onder nabijen bracht verrassende associaties aan het licht.
– “Teerling, dat komt vast van tere-ling. Een baby. En die is geworpen; het leven is begonnen.”
– “Tering, daar doet het me vooral aan denken. Ik weet het niet, maar vermoed dat het iets uit de middeleeuwen is. Een kogel met doeken, gedoopt in de teer en tijdens gevechten werd die dan in de fik gestoken. En dan geworpen richting vijand. Gevaarlijk als de ziekte.”
Vaak associëren we het gezegde in één moeite door met “les jeux sont faits” – en dat is terecht, want dat betekent, weliswaar niet letterlijk maar wel figuurlijk, hetzelfde. De teerling is geworpen; de dobbelsteen is gegooid. Het is duidelijk. De beslissing is genomen. Het feit ligt er - is onomkeerbaar. Van daaruit moeten we verder.
Zoiets.
Volgens CdB denken we dat veel te snel. We leggen ons in machteloosheid neer bij de dingen “omdat ze nu eenmaal zo zijn”. We moeten juist dóór, de fantasie aan de macht! “Ik hoef de realiteit niet onder ogen te zien, want daar zit ik middenin!” Wat zij wil is actie die tot de verbeelding spreekt, grote woorden die uitmonden in dito daden!
Middels een voorstelling over ‘de eerste vrouw op de maan’ (De Breij zelf; als het aan haar ligt met Rutte in haar kielzog) zet ze ons subtiel aan het denken over wat nou onze eigen doelen voor later in het leven zijn. Op macro- maar net zo goed op micro-niveau. Zelf droomde ze er als peuter al over om een lied van Barbara Streijsand te mogen vertolken. En zowaar, dat doet ze nu. Daarmee opent ze haar show.
Dankjewel, Claudia de Breij. Vlinderwerk is geraakt. En geïnspireerd. Kijk maar:
– “Teerling, dat komt vast van tere-ling. Een baby. En die is geworpen; het leven is begonnen.”
– “Tering, daar doet het me vooral aan denken. Ik weet het niet, maar vermoed dat het iets uit de middeleeuwen is. Een kogel met doeken, gedoopt in de teer en tijdens gevechten werd die dan in de fik gestoken. En dan geworpen richting vijand. Gevaarlijk als de ziekte.”
Vaak associëren we het gezegde in één moeite door met “les jeux sont faits” – en dat is terecht, want dat betekent, weliswaar niet letterlijk maar wel figuurlijk, hetzelfde. De teerling is geworpen; de dobbelsteen is gegooid. Het is duidelijk. De beslissing is genomen. Het feit ligt er - is onomkeerbaar. Van daaruit moeten we verder.
Zoiets.
Volgens CdB denken we dat veel te snel. We leggen ons in machteloosheid neer bij de dingen “omdat ze nu eenmaal zo zijn”. We moeten juist dóór, de fantasie aan de macht! “Ik hoef de realiteit niet onder ogen te zien, want daar zit ik middenin!” Wat zij wil is actie die tot de verbeelding spreekt, grote woorden die uitmonden in dito daden!
Middels een voorstelling over ‘de eerste vrouw op de maan’ (De Breij zelf; als het aan haar ligt met Rutte in haar kielzog) zet ze ons subtiel aan het denken over wat nou onze eigen doelen voor later in het leven zijn. Op macro- maar net zo goed op micro-niveau. Zelf droomde ze er als peuter al over om een lied van Barbara Streijsand te mogen vertolken. En zowaar, dat doet ze nu. Daarmee opent ze haar show.
Dankjewel, Claudia de Breij. Vlinderwerk is geraakt. En geïnspireerd. Kijk maar:
En u ? “Wat is uw maan?”
ⓒ Vlinderwerk 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten